Mijn leven in een gouden kooi

Ik heb geen idee meer waar ik gebleven ben in mijn blogs naar jullie toe maar ik ben ondertussen verhuisd naar mijn gastgezin in Teacher village een wijk met veel scholen en universiteiten in Quezon City. Een goede wijk (gister reed er zowaar een erg goed glimmende porsche cayenne in de buurt) met veel leuke klein restaurantjes. Ik heb mijn favoriet al gevonden maar ook het eten thuis is meer dan goed! Het voelt hier bijna dorps aan en er zijn zelfs huizen met een soort van tuin. 's Avonds wordt de hele buurt afgesloten en is er op bijna elke straat hoek wel beveiliging te vinden. Ik leef dus eigenlijk in een soort van "gouden kooi" en ik moet zeggen, dat is best lekker.

Zodra ik buiten die gouden kooi ben, ben ik direct weer terug in het drukke Manilla. De Jeepneys (waarmee ik nu 5 dagen in de week naar stage ga) vliegen langs je heen net als de taxi's, tricycles, bussen en auto's. Het lijkt op een dagelijkse formule 1 race. Maar ik moet zeggen, het begint te wennen. Ik heb ondertussen midden in de drukte een super leuk park gevonden waar je heerlijk rond kan lopen, picknicken, shoppen op de markt of gewoon niets kunt doen.

Daarnaast ben ik natuurlijk nog gewoon stage aan het lopen bij World Activity Philippines. 5 dagen in de week werk ik vanuit een shopping mall aan veel verschillende taken en ik moet zeggen, dat gaat best lekker. Doordat ik binnen in een shopping mall zit krijg ik alleen niet zo veel mee van het weer. Van de 1e typhoon (Luis) heb ik dan ook weinig mee gekregen, ik hoorde van mensen dat het regende maar doordat ik niet naar buiten kan kijken is het volledig aan mij voorbij gegaan. Fung Wong (hier bekend als Mario) heb ik wel bewust mee gemaakt, wat een regen zeg! Het hield maar niet op. Van andere stagiaires die in andere gebieden wonen kreeg ik foto's door gestuurd van ondergelopen straten en ook in het nieuws zag ik deze beelden langs komen. In mijn gouden kooi hadden we nergens last van. Mijn enige "probleem" was dan ook dat alle overheids instanties gesloten waren en ik natuurlijk afgelopen vrijdag mijn visum had moeten verlengen, niet gelukt. Eigenwijs als ik ben, ben ik toch nog maar even gaan kijken of het (particuliere) immigratie kantoor in de shopping mall open was, helaas pindakaas, gesloten. De rest van de dag heb ik dan ook binnen door gebracht met uitzending gemist, tijdschriften en een boek.

Morgen ga ik weer op visum jacht, hopelijk nu iets succesvoller om dan dinsdag gezellig te gaan lunchen met Laura (een Francaise die stage loopt als docente Frans). Daarnaast heb ik een mailtje gestuurd naar een hulp organisatie hier om te vragen wat voor goederen zij nog nodig hebben voor de geevacueerde mensen, helpen op locatie zit er voor mij niet in (ik denk niet dat ik daar van toegevoegde waarde ben en de Filipino's zelf zijn veel gespecialiseerder en sterker in dit soort situaties) maar ik hoop met een kleine donatie of een aantal van mijn eigen kleding toch nog een beetje van mijn goede gouden kooi leventje te kunnen delen.

En om jullie alvast uit te laten kijken naar iets spannendere blogs.... ik ben aan het uitzoeken naar welke plekken ik wil gaan reizen. Mijn lijstje groeit aardig en de ticket prijzen van AirAsia maken ook heel veel dingen mogelijk. Ook heb ik al vrij gekregen op 1 November, allerheiligen, dat schijnt hier echt een hele happening te zijn, ik ben benieuwd.

Tot snel en geniet nog even van de nazomer in Nederland.

Heel veel liefs,

Kirsten