De laatste dagen in "De grote stad"

De laatste dagen in Manila zijn nu dan echt een feit. Ellen, de nieuwe stagiaire is er al en ik ben eigenlijk alleen nog maar bezig met het afsluiten en overdragen van taken. Daarnaast schrijf ik mijn scriptie en bekijk ik wat ik eigenlijk wil gaan doen op Boracay.

De afgelopen maanden heb ik veel uiterste meegemaakt. Onze reis begon tijdens de strenge Ramadan in het Islamitische Dubai. "Even" een hapje eten of een slokje water drinken was daar helaas geen optie. Verder stond Dubai voor mij gelijk aan luxe, rijkdom en "overdreven-gedoe".
Vervolgens gingen we verder naar het eveneens islamitische Maleisië waar ik mij, door de Aziatische sfeer toch meteen een stuk meer op mijn gemak voelde. Kuala Lumpur is en blijft de enige miljoenenstad waar ik me thuis kan voelen. Een mooie mengelmoes van culturen en gezelligheid. Een plek waar ik en op m'n blote voeten in kleermakerszit m'n dingetjes kan doen, kan lachen met de straat verkopers maar mezelf ook kan verwennen met een heerlijke high tea onder de petronas twin towers.
Na het mooie Maleisië gingen we door naar mijn tweede thuis. Direct bij aankomst voelde ik het al. De warmte (die toch weer anders is), het gezellige gebabbel, de geur van kretek sigaretten en wierrook en bekende tegenkomen op het vliegveld. Dat is Bali. Dit keer met wat meer luxe (vooral voor mama en Britt ;-)) maar met de zelfde heerlijke nasi gorengs, flauwe grapjes en fijne taal. Haren kammen? ach who cares... dat kan ook prima 1 a 2x per week, voeten die niet echt schoon meer worden, teenslippers die slijten en sarongs die gebruikt worden als handdoek, rok, ceremonie outfit, strandlaken, dekbed en kussen. Een heerlijke plek voor fijne vakanties, mooie ontmoetingen en voeten in het zand momentjes.
Maar aan alle fijne vakanties komt een eind. Papa, mama en Britt gingen naar huis en ik vloog door naar Singapore. En tja wat zal ik nou eens van Singapore zeggen, ik weet het niet. Georganiseerd, schoon, luxe... maar prima als stop over voor de volgende stap; de Filipijnen.
En ja daar ben ik nu nog steeds of nou ja eigenlijk alweer. In de grote stad Manila met haar nog grotere verschillen tussen arm en rijk. De plek waar ik het ene moment veilig in mijn "gouden kooi" vertoef en het volgende moment met de Jeepney door een gebied rijd met veel daklozen en mensen in zelfgebouwde krotten. Een stad vol met Amerikaanse invloeden en heel veel fastfood, maar ook de plek waar ik heel veel geleerd heb, mezelf heb kunnen ontwikkelen en ontdekt heb dat ik eigenlijk maar een dorps trutje ben ;-). En had ik dat willen missen? Nee absoluut niet.
Maar op de fiets door de Friese weilanden, madeliefjes plukken in het park of door de herfstbladeren lopen in de Amerongse bossen geeft toch wel een bepaald gevoel van vrijheid. Maar ja dan vraag ik me ook meteen af, hoe kan het dan, dat ik dat stadse misschien een tikkeltje opgesloten gevoel in Kuala Lumpur niet voel? Ik denk dat, dat ligt aan verschillende dingen maar dat taal, eten, reis gemak, de cultuur en een gevoel van (schijn)veiligheid daarin toch wel het belangrijkst zijn. De laatste weken was het verkeer in Manila echt rampzalig, iedereen had kerst feestjes en je kon eigenlijk nergens "even" heen. Ook blijft het voor mij apart om met mijn RUGtas op mijn buik te moeten lopen en vrijwilligers expliciet te moeten vertellen over veiligheidsrisico's in deze grote stad. En nou hoor ik jullie al denken, "is Kuala Lumpur dan echt zo veel veiliger?" Geen idee maar zo voelt het wel en daar komt dan toch ook die taal weer om de hoek kijken want, wat is het toch fijn als je mensen om je heen verstaat. Al zijn het maar flarden van een gesprek. Ik blijf erbij dat begrippen als "Jip & Janneke-taal" totaal zinloos zijn om te leren voor buitenlanders die naar Nederland willen komen, maar ik snap het nut van een inburgeringscursus/taalcursus nu wel een stuk beter. Niet perse voor Nederland als land maar zeer zeker wel voor de immigrant.

Maar goed dat was even een zijspoor... Na al die maanden Manila is het "aftellen" nu dan echt begonnen. Aanstaande woensdag vertrek ik, net voor de komst van de Paus, naar Kalibo. Hier zal ik een beetje van de cultuur meekrijgen tijdens een festival om daarna door te gaan naar Boracay om mijn boeken uit te lezen, wat bij te bruinen, op blote voeten te lopen en in kleermakerszit naar de zonsondergang te kijken.
Daarna zal ik nog 2,5 dag rond te dwalen in Kuala Lumpur van jalan Petaling tot aan het luxe KLCC, opzoek naar goed eten en een laatste hap Azië voor ik weer fiets tussen de Friese weilanden of schaats? op de Amerongse uiterwaarde.

Tot snel iedereen!

Liefs,

Kirsten