Het leed dat vrijwilligerswerk heet

Nee echt ik kom niet met de zoveelste blog in reactie op de punten van Unicef en ik ga, als vrijwilligers/project coordinator, vrijwilligerwerk ook niet direct bestempelen als slecht. Maar laten we eerlijk zijn, soms is vrijwilligerswerk gewoon een stuk minder romantisch dan het lijkt.

Het idee van zielige kindjes knuffelen en hun problemen oplossen is niet reeël. Als vrijwilliger loop je tegen allerlei dingen aan en is echt niet alles wat je doet leuk. De Nederlandse denkbeelden werken vaak niet in een land op duizenden kilometers van Amsterdam waar seks een taboe is, stilstaand water leidt tot dengue en alles draait om relaties. Je draait vaak lange dagen en het lukt je maar niet om het westerse denkbeeld op hen over te brengen. Maar is dat wat je moet willen?

Binnen mijn stage heb ik het geluk dat ik een groep vrijwilligers kan volgen en coachen tijdens hun werk, en dat is interessant. Het is interessant om te zien hoe iedere vrijwilliger anders om gaat met de dingen die ze hier zien (armoede, viezigheid, andere eetgewoontes) en mee maken (overvolle treinen,verkapte werkloosheid in supermarkten, denkbeelden van lokale leeftijdsgenoten). Maar misschien nog wel interessanter is het om te merken dat het mij ook helpt om kritischer te kijken naar de dingen die ik doe en de dingen die ik niet meer zie of al als gewoon ervaar. Zo merk ik dat ik in de maanden dat ik hier nu zit gewend ben geraakt aan bepaalde gewoonte en gebruiken en me er soms zelfs te goed aan aanpas. Ik sta geregeld midden op een drukke weg om er achter te komen dat, dit niet de veiligste manier van oversteken was. Ik prop me met liefde in de metro en nare momenten los ik zoveel mogelijk op met een glimlach of door mijn woorden net ietsje anders uit te kiezen als dat ik in Nederland zou doen. Flexibiliteit, aanpassen en creativiteit is hier vaak de oplossing; voor alles.

Zo kwam ik na een dag werken 's avonds (rond half 9, terwijl 9 uur hier voor de meeste mensen bed tijd is) aan by BYSMP in Tondo (de armste wijk van Manila). Ik zou hier samen met de vrijwilligers een nachtje logeren zodat we om 4 uur 's nachts konden beginnen met de voorbereidingen van de Urgent Run. Dat er dingen anders gaan lopen dan gepland dat weet je zeker op het moment dat je aankomt en de eerste opmerking is; Kirsten het tape is op. Terwijl mijn eerste gedachte is, ja dus? Reageer ik met oke vervelend, hoeveel tape is er nog nodig en zijn de winkels nog open? Twee minuten later sta ik dan ook weer buiten om met een local opzoek te gaan naar tape. Na nieuw tape gekocht te hebben en handjes geschud te hebben met de barangay (wijk) - hoofden , konden we weer verder. Alle rugnummers waren klaar dus tijd voor een aantal uurtjes verplichte nachtrust. Na een kort nachtje kon het evenement beginnen ruim 300 kinderen uit Tondo liepen deze fun-run. Inna, die ook dit evenement (met succes!) georganiseerd heeft, heeft na het evenement ook nog een leuk filmpje gemaakt wat ik natuurlijk even met jullie moet delen (let niet op mijn gezicht) https://www.youtube.com/watch?v=rSiNwm976xo .
Het was namelijk een fun run met een (grote of kleine) boodschap; toiletten voor iedereen. Wereldwijd sterven er namelijk nog dagelijks mensen door de gevolgen van slechte hygiëne en het ontbreken van sanitaire voorzieningen, zelfs op plekken waar je dit niet zou verwachten. Zo hadden Putu & Kadek (die op Bali wonen) tot voor kort ook geen toegang tot een normaal toilet en deden zij hun behoeften in de tuin. In dezelfde tuin speelt Putu vervolgens met haar vriendjes en vriendinnetjes in het zand, niet echt een fris idee he? In het geval van Putu en Kadek was mijn oma zo lief om een wc te sponseren en wonder boven wonder een combinatie van een schone wc en gezond eten heeft tot resultaat dat het vaak zieke kindje dat Putu was, al maanden niet ziek geweest is.
Het doel van deze run was meer mensen bewust te maken van het feit dat wc's nog steeds niet voor iedereen toegankelijk zijn en daarnaast was het een mooie manier om Smokey Tours op de kaart te zetten wat zou kunnen leiden tot meer boekingen. En meer boekingen staat weer gelijk aan grotere donaties aan de lokale NGO en daarmee dus meer financiele ruimte voor ontwikkeling.

Zelf doe ik al een tijdje de fondsenwerving voor stichting Coba Baca. Geloof me echt niet altijd leuk. Zeker niet als je bezig bent met het schrijven van sponsorverzoek nummer 10 nadat er al 7 zijn afgewezen. En waarvoor? Voor een paar stenen, het installeren van een brandtrap en het verbeteren van een toegangsroute.

Maar soms begint hulp en vrijwilligerswerk bij iets wat niet direct invloed lijkt te hebben op de lieve/arme?/schattige kinderen. Iets wat misschien minder leuk is om te geven of zelfs minder leuk is om te doen maar wat juist het verschil kan maken naar een waardig en zelfstandig leven. En is dat niet uiteindelijk het doel van iemand helpen? Er voor te zorgen dat diegene/de organisatie daarna de tools heeft om voor zichzelf te zorgen en onafhankelijk verder te kunnen? Voor mij wel. En dat verzacht dan weer het leed dat soms vrijwilligerswerk heet.


Liefs en tot snel,

Kirsten

p.s.
Ook heb ik mijn ticket naar Nederland geboekt en het e-ticket binnen wat toch wel een soort van rust geeft. 24 januari kom ik weer aan in Nederland! Per februari ben ik op zoek naar een leuke baan bij voorkeur op maximaal 1,5 uur reisafstand van Leeuwarden. Mocht er iemand iets leuks weten, dan hoor ik het graag ;-)

p.p.s.
In mijn volgende blog zit weer een reis verslagje van een mini trip!

p.p.p.s.
Geniet van Sinterklaas met of zonder zwarte Pieten en eet maar wat extra pepernoten en marsepein voor mij.