Bedelaars, kinderarbeid en een heerlijke vakantie

Hallo allemaal,

Na mijn laatste blog bleef het een tijdje stil, waarom? Nou eigenlijk omdat ik vooral erg druk was. De Job Fair was niet zo'n groots succes als dat we hadden gehoopt, de 1e keer werd de job fair verplaatst ivm het weer en de tweede keer moesten we na 3 uurtjes onze stand weer afbreken omdat er een foutje zat in de vergunningen... 3 keer scheepsrecht was het idee maar helaas, voor de derde keer kregen we geen locatie meer door. Filipijns? misschien maar je wordt er in ieder geval flexibel en creatief van.

Voor mijn wereld supporter profiel moest ik met een (bijna) leeftijdsgenoot in gesprek gaan over van alles en nog wat. In de galerie ontmoette ik Patrick Fernandez. Patrick is een kunstenaar uit de provincie die daar verschillende exposities en kunst evenementen organiseert. Na wat standaard vragen kreeg het gesprek gelukkig iets meer inhoud en kwamen we op de armoede hier in de Filipijnen. Ik vertelde hem dat ik bijna dagelijks een bedelaar in de Jeepney tegenkom op de heen of terug weg naar mijn stage. Soms hele jonge kinderen maar ook geregeld volwassenen en mensen van mijn eigen leeftijd. En zo af en toe is dat best een lastig dingetje want ga ik als "rijke" blanke westerse ze wat geven of doe ik alsof ik het niet zie? Patrick was hier heel duidelijk in. Hij geeft niet aan bedelaars en vindt het irritant, zeker wanneer ze je al op staan te wachten net buiten de supermarkt. Patrick is van mening dat iedereen kan werken en op die manier zijn geld kan verdienen. In eerste instantie vond ik het een vrij zwart-witte reactie. Maar na een tijdje bedacht ik me dat ik in Nederland er precies hetzelfde over zou denken. In Nederland geef ik ook geen geld aan bedelaars maar wel aan straat muzikanten, waarom? Heel simpel omdat zij er voor "werken". Het is grappig om te zien hoe zo'n gesprek iets in een ander perspectief kan zetten. En ja natuurlijk het is anders als iemand echt honger heeft en als er kinderen bij betrokken zijn maar toch, het helpt je zeker te relativeren want al verkoop je vaatdoekjes, kettingen, verzamel je plastic of zing je op straat, iedereen kan wat. Toch?...

Een paar dagen later ging ik naar Bohol, een eiland op 1 uur en 25 minuten vliegen ten zuiden van Manilla. Wat een andere wereld zeg! Het is daar groen, rustig, bijna geen smog en er was een heerlijk strand. Ideaal voor een mini trip om even bij te tanken. Op de tweede dag zijn we daar ook een tour gaan doen naar de chocolade heuvels (maffe heuvels die in het droge seizoen bruin kleuren), de tarsier (kleinste primaat ter wereld, ongeveer zo groot als je hand) een man made forest en een grappige vlindertuin. Eén van de laatste stops had het hoogtepunt van de tour moeten zijn; een lunch op een soort van grote bamboe boot. Het uitzicht over de rivier met de palmbomen ernaast was prachtig. De zon scheen mooi en de vele tinten groen & blauw waren echt genieten. Wat minder genieten was, was de stop halverwege. Na een aantal minuten varen kwamen we bij een "art-tribe" waarbij je mensen en kinderen in zogenaamd traditionele kleren zag dansen en springen. Direct bij aankomst dacht ik al oke dit is niet mijn ding maar omdat ik niet direct negatief en sceptisch wilde zijn probeerde ik het te zien als een openlucht museum. Een plek waar mensen laten zien hoe er ooit ook geleefd werd of nog wordt geleefd en waar je wat van kunt leren. Helaas mislukte dit volledig toen we van de boot af mochten om bij de "tribe" langs te gaan. Je kon met ze op de foto, mocht wilde dieren vasthouden en kon kijken hoe een jongetje van een jaar of 9 vuurspuwde. Ik heb het geprobeert maar helaas, nee dit was geen "openlucht museum" of informatieve culturele voorstelling maar verkapte kinderarbeid, dieren mishandeling en slap vermaak. Na deze tegenvaller was ik blij weer op de kant te staan. Ik snap waarom mensen dit soort tours boeken en ik weet dat het voor gidsen vaak erg aantrekkelijk is om dit soort boot tochten in hun programma op te nemen. Commissies zijn vaak erg aantrekkelijk en een groot deel van de bezoekers zal hier ook echt van genieten.

Terug in Manila was het dan ook fijn om te weten dat de groep Smokey School Tour vrijwilligers op een andere manier kennis zouden maken met toerisme op de Filipijnen. Afgelopen weken heb ik samen met het Wereldsupporter Team, de partner organisaties en natuurlijk m'n collega's hard aan het programma voor deze groep gewerkt. Naar mijn idee hebben we een leuk programma samengesteld met voldoende ruimte voor onverwachte en spontane acties. Na de eerste twee dagen kan ik er natuurlijk nog niet heel veel van zeggen maar ik heb er zin in en vind het een eer dat ik deze groep mag begeleiden/coachen.

Al met al ben ik dus wel lekker bezig. Het was natuurlijk even slikken (en stiekem ook wel balen) toen ik te horen kreeg dat Romke echt niet kan komen met kerst maar zoals altijd komen dingen wel weer goed. Bij Coba en Peer ben ik meer dan welkom met kerst en ik heb dan ook besloten mijn kerst te vieren in mijn 2e/3e? thuis; Lovina. Eko heeft één van mijn favoriete hotelletjes al geboekt en mijn vliegticket is ook bijna rond, heerlijk. En wat Romke betreft tja, soms is iets gewoon goed omdat het goed voelt en zo heb ik weer een extra reden om ooit nog een x naar Azië te reizen...

In mijn volgende blog zal ik jullie vertellen hoe het nou is om "WAP-help desk" te zijn en een update geven over mijn stage en verdere plannen.

Voor nu veel liefs en tot snel!

Kirsten

p.s.
Smokey Tours (www.smokeytours.com) verkoopt ook prachtige kaarten met foto's van spelende kinderen in de sloppenwijken. Vrolijke, mooie ansichtkaarten die je laten zien dat er ook in de sloppenwijken gelachen wordt. Deze pakketjes van 12 kaarten zijn te koop voor € 6,- per stuk waarmee je Smokey Tours en een lokale NGO in de sloppenwijken steunt. Wil jij ook zo'n pakketje? Mail dan even naar; kirstenvandervegt@hotmail.com

Alvast bedankt!