Echte schoonheid zit van binnen

Het is weer tijd om te bloggen maar ik was volledig inspiratieloos. Ik kon gaan vertellen wat ik momenteel op stage doe. Wat voor leuke dingen we allemaal uitwerken en hoeveel zin ik heb in de Jobfair of dat ik geniet van de wind door mijn haar als ik in een Jeepney zit maar veel verder dan dat zou ik niet komen.

Tot ik vanmiddag door de shoppingmall liep, op weg naar de pinautomaat en aan de drukte al zag dat er beneden wat aan de hand was. Een tikkeltje nieuwsgierig keek ik over de ballustrade en daar zag ik allemaal jonge kinderen, opgemaakt, in hun mooiste jurkjes of broeken over een catwalk lopen. Ze werden aangemoedigd door hun enthousiaste(re?) ouders. En kregen nog wat laatste tips over foto-model posities van hun oudere zussen. Een deel van de kleuters vergat deze tips zodra ze op de catwalk stonden en huppelden er vrolijk op los. Een andere groep vond het allemaal toch wat spannend en begon te huilen of zocht angstig naar één van hun ouders terwijl een klein groepje diva's optimaal gebruik maakte van de camera's en de aandacht en er op los poseerde. Al met al een vrolijk geheel waarbij veel kinderen werden beloond met een prachtige cupcake.

Terwijl ik daar stond dacht ik aan een gesprek dat in Azië vaak terug komt. Wat is mooi? Wanneer ben je knap? En wat zijn nou echte schoonheidsidealen? De meeste Aziaten zijn jaloers op mijn blonde haar en lichte huidskleur. Ze vinden het prachtig en zien het vaak als een teken van rijkdom. Veel Aziaten dragen dan ook lange mouwen om maar niet bruin te worden of lopen met een parasol, alles om de zon maar tegen te houden. Twee weken geleden ontmoette ik een beveiliger bij Quezon Memorial Circle (een groot park en monument vlakbij mijn huis), hij was op dat moment een soort van "klaar-over" op een vijf baans weg en ik moest nog even wachten tot ik over kon steken. Hij bood mij een stoel aan en we raakte in gesprek. Na wat algemene hoi hoe gaat het, waar kom je vandaan-tjes, deed hij de mouw van zijn overhemd een klein stukje om hoog om te laten zien hoeveel bruiner zijn hand was dan de rest van zijn bedekte arm. En inderdaad een heel verschil. Ik als Nederlander, met een zwak voor getint, vind zo'n kleurtje juist wel mooi. En als ik me bedenk hoeveel mensen er in Nederland naar de zonnebank gaan, dan kan ik me niet voorstellen dat, dat is om bruin te worden en daarmee dus arm te lijken, toch?

Maar ook bij deze jonge kinderen zie je het al gebeuren, lagen make-up om maar blanker te lijken. Zal dit ooit veranderen? Er gaat in sommige gevallen natuurlijk een hele geschiedenis aan vooraf die in Nederland momenteel pijnlijk duidelijk wordt rondom de Zwarte Piet discussie. Maar zal dit ooit slijten? En zal het ooit zo zijn dat wij blanken liever blank blijven en getinte mensen trots en blij zijn met hun kleurtje? Ik ben benieuwd.

Naast dit soort nadenk dingetjes houd ik me natuurlijk ook bezig met andere dingen ;-) Aanstaande dinsdag moet ik (alweer) mijn visum verlengen. Dit betekend dus dat ik al bijna 2 maanden in Manila ben en al bijna 3 maanden weg. Ik hoop dat dit x een glimlach werkt en dat ik een stemple kan krijgen voor de volgende twee maanden. Dat zou betekenen dat ik 19 december pas weer hoef te verlengen en dan nog maar voor 1 maand. Het 6 maanden visum dat ik in 1e instantie wilde aanschaffen is niet echt voordelig meer voor mij dus hopen dat deze constructie gaat werken.

Ook heb ik met hulp van papa, mijn eigen credit card is geblokkeerd :(, een ticket naar Bohol geboekt. Bohol ligt op 1 uur en 20 minuten vliegen van Manilla en is vooral bekend om zijn "chocolade bergen". Ik ga hier van 1 tm 4 november lekker relaxen en wat dingetjes bekijken. Hoe en wat precies, geen idee maar het wordt vast lekker. In mijn tas gaan in ieder geval; mijn camera, bikini, zonnige jurkjes, zonnebrand en een goed boek.

Aanstaande week nog even knallen op een Job Fair en dan horen jullie snel weer meer van mij.

Dikke knuffel vanuit een warm Manilla,

Kirsten